By : ชีวิตผมก็เหมือนหนัง
อาจจะเป็นเพราะรู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่า “เพื่อนายแค่หนึ่งเดียว Never Let Me Go” คือการคารวะละครเอ็กแซ็กท์ยุคก่อนเก่า ด้วยการหยิบจับเอาพล็อต ตัวละคร และซีนจำมาเขย่าๆ แล้วใส่ตัวละครคู่ชาย-ชาย พร้อมสิ่งละอันพันละน้อยตามขนบวายเข้าไป เราก็เลยดูมันด้วยกรอบเลนส์แบบที่คาดเดาอะไรได้หลายอย่าง พลางกรี๊ดกร๊าดว่า อุ๊ย นี่มัน “หงส์เหนือมังกร” อุ๊ย นี่มัน “รักในรอยแค้น” อ๊ะ นี่มัน “เพื่อเธอ” แล้วมันก็กลายเป็นความบันเทิงแสนพิเศษแบบที่เราไม่ได้พบเจอในซีรีส์วายเรื่องอื่นๆ

“หนึ่งเดียว” คุณหนูผู้หลงรักเสียงเปียโน ต้องเผชิญช่วงเวลายากลำบาก เมื่อพ่อของเค้าถูกยิงเสียชีวิตต่อหน้าต่อตา แม่ของเค้าต้องก้าวขึ้นมาดูแลกิจการของครอบครัว และเค้าก็รู้สึกโดดเดี่ยวมากขึ้นเรื่อยๆ ในโรงเรียน จนกระทั่งแม่ส่ง “ปาล์ม” ลูกชายของคนขับรถในบ้านมาดูแลและเป็นกึ่งๆ บอดี้การ์ดให้กับเค้า ความสัมพันธ์ระหว่างคุณหนูอารมณ์ร้ายเอาแต่ใจ กับบอดี้การ์ดหนุ่มคนซื่อจึงค่อยๆ พัฒนาไปพร้อมกับเรื่องหักเหลี่ยมเฉือนคมและอันตรายที่สามารถเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ คือพล็อตอะไรแบบนี้มันเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคยกันดีใช่ไหมล่ะ แต่พอมันถูกเล่าผ่านตัวละครเด็กผู้ชายสองคน อะไรๆ มันก็แตกต่างไปจากเดิม

สิ่งที่ทำให้เราอยากดูซีรีส์เรื่องนี้ต่อไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ความอยากรู้อยากเห็นว่า ใครอยู่เบื้องหลังเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของหนึ่งเดียว หรือพวกเค้าจะเอาตัวรอดหรือเอาชนะในสถานการณ์ต่างๆ ไปได้อย่างไร แต่เราเพลิดเพลินไปกับการพัฒนาความสัมพันธ์ของตัวละครปาล์มและหนึ่งเดียวมากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งหมด ทั้งพาร์ตการเอาชนะใจคุณหนูอารมณ์ร้าย ความสัมพันธ์แบบเจ้านาย-ลูกน้อง ไปสู่การเล่นเกมในความสัมพันธ์แบบเป็นแฟนกันปลอมๆ ไปจนถึงการเป็นแฟนกันจริงๆ ทั้งหมดนี้ต้องชื่นชมเคมีของ ปอนด์ - ณราวิชญ์ เลิศรัตน์โกสุมภ์ และ ภูวิน - ภูวินทร์ ตั้งศักดิ์ยืน ด้วย ที่ทำให้เราเชื่อและมองเห็นความสัมพันธ์ที่พัฒนาไปของทั้งคู่ได้จริงๆ

มีหลายพาร์ตที่เซอร์ไพรส์มากๆ อย่างการเล่าความสัมพันธ์ช่วงแรกของตัวละครหนึ่งเดียวกับ “เบน” ประธานนักเรียนที่เค้ามาจีบหนึ่งเดียว แต่พอเรื่องของพวกเค้าถูกเอามาเมาท์ทั้งโรงเรียน แล้วเบนก็พร้อมจะตัดเยื้อใยกับหนึ่งเดียวทันที มันกลายเป็นความเจ็บปวดที่เกือบทำให้เค้าก่อกำแพงและปิดตัวเองจากใครๆ อีกครั้ง ... ถ้าไม่มีปาล์ม เหตุการณ์คล้ายๆ กันนี้ก็เคยเกิดขึ้นกับเราเหมือนกัน แล้วมันก็ทำให้เราคิดถึงช่วงเวลาแสนสับสนในช่วงวัยรุ่นของตัวเองด้วย เช่นเดียวกับ ฉาก Come Out ระหว่างหนึ่งเดียวกับแม่ ที่กลายเป็นฉากเล็กๆ ที่น่าจดจำในซีรีส์ (ต้องชม ออร์แกน - ราศี ดิศกุล ณ อยุธยา ด้วย เล่นละเอียดดีในทุกฉากจริงๆ) หรือแม้แต่การปรากฏตัวของ ปนัดดา เรืองวุฒิ ในบท “แม่แหม่ม” ก็ทำให้ตัวละครแม่ที่ไม่เอาไหนได้มีพื้นที่ได้พูดได้ระบายความรู้สึกต่างๆ ในฐานะผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง แล้วการใส่คาแร็คเตอร์โบ๊ะบ๊ะมาในช่วงเวลาผ่อนคลายของซีรีส์มันก็ลงตัวดีมากๆ

แต่ก็นั่นแหละ พอพ้นจากช่วงกลางของซีรีส์ไปแล้ว หลังจากที่ตัวละครได้พักร้อน หนีไปใช้ชีวิตอยู่บนเกาะอันห่างไกล แล้วต้องกลับสู่โลกของความเป็นจริง เราก็พลอยเหนื่อยหน่ายกับชะตากรรมของตัวละครตามไปด้วย และได้แต่รอคอยให้เรื่องทุกอย่างคลี่คลายลงเสียที เค้าจะได้รักกันสงบๆ แบบเดิม!

เราคงไม่ได้ละเมอเพ้อถึงขนาดคาดหวังให้ผู้ชายข้างๆ เสียสละทุกสิ่งอย่างในชีวิตเพื่อตัวเราแบบอิตาปาล์มหรอก แบบนั้นมันก็เกินไป แต่อย่างน้อยๆ การดูซีรีส์รักโรแมนติกแบบนี้ มันก็ทำให้เราหันกลับไปมองเห็นคุณค่าของคนข้างๆ มากขึ้น และเห็นด้วยกับหนึ่งเดียวเหลือเกินว่า “ชีวิตที่เราต้องการ คือชีวิตที่มีคุณอยู่ด้วยนะ”