กว่าจะมีโอกาสได้ดู EP สุดท้ายของ #gayokbangkokss2 ก็เลทมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ และทั้งๆ ที่ถูกสปอยด์มาหลายฉากแล้ว แต่เราก็ยังนั่งน้ำตาไหล สะอึกสะอื้น เช็ดน้ำมูกอยู่ดี ไม่คิดว่าจะหาทางลงให้กับแต่ละคู่ได้สวยและอิ่มขนาดนี้ แน่นอนว่า มันยังไม่ใช่บทสรุปชีวิตของพวกเค้า เพราะชีวิตก็ยังต้องเดินก้าวต่อกันไปอีก...ยาวไกล

บทสรุปของ “อ๊อฟ” กับ “บิ๊ก” และ “เชษฐ์” สั่นสะเทือนอารมณ์เรามาก ทั้งๆ ที่ผ่านมาแอบรู้สึกเล็กๆ ว่าไทม์มิ่งหรือจังหวะปรากฏตัวในแต่ละ EP มันไม่โดดเด่นมากพอ แต่ฉากบอกลาของอ๊อฟกับบิ๊กมาถึงมันโคตรพีค กราฟอารมณ์ดี นักแสดงเอาอยู่ (สนุ๊กเกอร์กับพี่กันย์ส่งอารมณ์กันดีมาก) และสกอร์ที่เลี้ยงบรรยากาศไว้จนส่งเข้าเพลง “แค่ความเสียใจ” ก็โคตรดี ... คนดูอย่างเราเลยได้แต่สะอื้นจนตัวโยน

บทสรุปของ “นัท” กับ “คามิน” ในความหวานชื่น อาจจะมีกระทบกระทั่งเล็กๆ น้อยๆ กันบ้าง แต่พอมีเรื่องเงินเรื่องทองเข้ามา มันก็น่าเป็นห่วงมากกว่าแค่ปัญหาการเล่นโทรศัพท์บนโต๊ะกินข้าว แล้วแววตาของนัทในฉากสุดท้ายก็บอกอะไรหลายอย่าง หวั่นใจจริงๆ อย่างไรก็ตาม ชอบที่ประเด็นเรื่องเชื้อเอชไอวีไม่ได้มีผลดราม่าอะไรกับตัวละครคู่นี้เลยแม้แต่น้อย

บทสรุปของ “ปอม” กับ “หนึ่ง” ชอบการแสดงแบบเก็บเล็กเก็บน้อย และดวงตาของพี่หนุ่ม (ที่รับบทหนึ่ง) มาก มันบอกเล่าอะไรได้โคตรเยอะ และฉากเมาของปอมก็น่ารักดีเหลือเกิน อยากให้นางเมาอีกบ่อยๆ (เฟรม เธอน่ารักว่ะ) น่าแปลกดี หลังจาก EP ก่อนๆ เราอึดอัดและสัมผัสได้ถึงเคมีที่เปลี่ยนไประหว่างตัวละคร มาถึง EP สุดท้ายนี้ เคมีระหว่างทั้งคู่มันกลับมาดีงามเข้มข้นอีกรอบ และที่สำคัญ มันไม่ใช่อารมณ์มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งแบบครั้งแรกที่ทั้งคู่เจอกันด้วย แต่มันเป็นเคมีของคนที่ผ่านอะไรๆ มาด้วยกันแล้วประมาณนึง

บทสรุปของ “อาร์ม” กับ “ราม” เห็นด้วยกับอีกหลายๆ คนนะที่ว่า มันไม่ใช่เพราะเรื่องศีลธรรมอะไรหรอกที่ทำให้ตัวละครมันเลือกเดินมาทางนี้ แต่มันเป็นเพราะความเจ็บปวดของความสัมพันธ์ที่มันไม่ชัดเจนและเราไม่อาจเป็นเจ้าของได้ต่างหาก ใครที่เคยอยู่ตรงนั้นและจมดิ่งกับความทรมานนั้นมาแล้วจะเข้าใจ และการที่อาร์มสแยะยิ้มพูดว่า “แล้วไงอ่ะ แคร์ป่ะ” มันก็ไม่ได้หมายความว่าตัวละครปราศจาการเติบโตแต่อย่างใด เพราะในทุกความสัมพันธ์มันทำให้เราเติบโตได้เสมอ และการที่อาร์มเลือกเดินออกมาแบบนี้มันก็ทำให้เห็นแล้วว่าเค้าโตขึ้นมากแค่ไหน

โน้ตเล็กๆ อีกนิดว่า ชอบฉากพูดคุยกันระหว่างปอมกับอาร์มริมทะเลมาก มันมีความสมจริงของคนอยากระบาย อยากตัดพ้อชีวิตรัก การจิกกัดเพื่อน และความห่วงใยของเพื่อนที่เป็น “เพื่อนรัก” กันจริงๆ เช่นเดียวกับฉากสุดท้ายของซีซั่นนี้ ในบทสนทนาเรื่อยเปื่อยของตัวละครเปี่ยมเสน่ห์ที่เราแอบเชียร์มาตลอดให้ทั้งคู่ได้จับเข่าคุยกันจริงๆ จังๆ สักที พอมันมาถึงแล้วทำได้โคตรดีแบบนี้ ก็ยิ่งรัก เรามองเห็นทัศนคติของตัวละคร และสัมผัสได้ถึงการเติบโตของทั้งอาร์มและบิ๊กที่กำลังจะก้าวไปอีกสเตปของชีวิต ยิ่งไปกว่านั้น ซาวด์เสียงบรรยากาศกลางคืนที่ดังคลอไปตลอดบทสนทนานั้นโคตรดี และแสงกรุงเทพฯ ตอนกลางคืนที่ค่อยๆ สว่างก็โคตรสวย การเลือกจบด้วยเพลงป๊อปๆ อย่าง “ถ้าเธอพร้อม ฉันก็พร้อม” ก็เป็นเซอร์ไพรส์ในแง่ดีที่น่ากรี๊ด เออ ยังอยากเห็นตัวละครเหล่านี้อีกนะ เราจะรอพวกเธอในซีซั่น 3