By : ชีวิตผมก็เหมือนหนัง
นั่งซี๊ดปากเป็นระยะๆ ด้วยความร้อนของเนื้อหา ไม่ใช่แค่เรื่องเพศที่นำเสนออย่างโลดโผน (แต่โคตรสมจริง) แต่หมายรวมถึงประเด็นทางสังคม การเมือง และความคิดความอ่านที่แสบสันต์จนเราต้องร้องอู้วอาส์ออกมาเป็นระยะ กระนั้น ด้วยความหนักหน่วงทั้งชะตากรรมของตัวละคร ประเด็นเนื้อหา และมวลอารมณ์ เราจึงอ่านได้ทีละบทสองบท ก็ต้องวางหนังสือเล่มนี้ลง พลางถอนหายใจหนักๆ หลายๆ ที ไปจนถึงพออ่านจนทั้งเล่มแล้ว เราก็ยังต้องปล่อยเวลาให้ผ่านไปอีกหลายสัปดาห์กว่าจะลงมือเขียนถึงได้

ร่างของปรารถนา บอกเล่าเรื่องราวในชีวิตของศิลปินนักวาดภาพคนหนึ่ง ตั้งแต่วันที่เค้าเป็นเด็กหนุ่มไม่ปะสีประสา ทั้งเรื่องความรัก เรื่องทางเพศ ไปจนถึงเรื่องสังคม การเมือง และศิลปะ จนถึงวันที่เค้าได้เข้าเรียนด้านศิลปะในมหาวิทยาลัยแห่งศิลปะ พร้อมกับได้รับชื่อใหม่อันแสนแปลกประหลาดว่า “เข้าสิง” แล้วค่อยๆ ได้เรียนรู้ชีวิตผ่านคืนวันที่ผันผ่านและผันผวนในประเทศไทย การสานสัมพันธ์ทั้งเรื่องทางเพศและความรักกับผู้คนมากหน้าหลายตา ซึ่งประกอบร่างใหม่ให้กับเค้าทีละน้อย
 
พอมันเป็นนวนิยายที่เขียนโดยบอกเล่าชีวิตของคนคนหนึ่ง ตั้งแต่วัยรุ่นนมแตกพานไปจนถึงวัยกลางคน แล้ว “อุทิศ เหมะมูล” สามารถเขียนบรรยายสะท้อนความคิดความรู้สึกของละครในช่วงวัยต่างๆ ได้อย่างหมดจด อ่อนต่อโลกและตื่นเต้นกับทุกสิ่งอย่างในวัยรุ่น หมกมุ่นและเชื่อมั่นตัวเองในวัยสามสิบ ไปจนถึงอ่อนแรงเหนื่อยล้าในวัยกลางคน เราจึงรู้สึกเหมือนได้เติบโตไปพร้อมกับตัวละคร มากไปกว่านั้น หลายครั้งหลายหนที่ตัวละครจากสองฝั่งความคิดได้มาสนทนาโต้ตอบกัน มันก็ช่างเป็นบทสนทนาที่ฉลาดเฉลียว ยั่วเย้า และโจมตีจุดอ่อนของมุมมองความคิดทั้งสองฝั่งได้อย่างแยบคาย
 
ชอบมากที่แต่ละบทละตอนมันเหมือนมีประเด็นอะไรที่อยากเล่าอยากสื่อสารหลากหลาย แต่พอสุดท้ายมันก็รวมเป็นเนื้อเดียวกันได้แบบแนบเนียนและแข็งแรง ยิ่งพอตัวละครมันไม่ได้เป็นคนการเมืองจ๋าๆ แต่ก็ถูกการเมืองตามมากระแทกกระทั้นในหลายๆ มิติเกือบจะตลอดเวลา มันก็ตอกย้ำว่า การเมืองเป็นเรื่องของเราทุกคน ไม่ว่าคุณจะคือใคร
 
ชอบยิ่งกว่ากับประเด็นเรื่องประสบการณ์ทางเพศ และการรับมือกับอารมณ์ ความต้องการ และแรงปรารถนาของตัวละครแต่ละตัว (ไม่แค่เฉพาะ “เข้าสิง”) มันช่างเปิดกว้าง สมจริง และดำดิ่งไปลึกที่สุด... เท่าที่จะเป็นไปได้ โดยเฉพาะความเป็นไบเซ็กช่วลของตัวละคร “เข้าสิง” (หรืออันที่จริง เค้าอาจจะไม่อยากให้จำกัดความหรือมอบนิยามใดๆ ให้เค้าก็ตามที) มันช่างเป็นแรงปรารถนาและความรักใคร่ที่ตรงไปตรงมา และน่าตื่นเต้นมาก
 
แล้วก็เป็นอีกครั้งที่เราได้มองเห็นชัดเจนว่า เซ็กส์กับการเมือง/สังคมนั้นมันสื่อสารและหลอมรวมเป็นเนื้อเดียวกันได้ แล้วก็บอกอย่างไม่อายเลยว่า หลายบทหลายตอนมันปลุกเร้าให้เรามีอารมณ์ร่วมจนต้องหยุดอ่าน (เพราะเปิดอ่านในที่สาธารณะ) และเช่นกัน หลายบทหลายตอนก็ทำให้เราต้องกล้ำกลืนความรู้สึกอยากอาเจียน เพราะความรุนแรงของมนุษย์ที่มีต่อกันนั้นช่างโหดร้าย ป่าเถื่อน และดิบหยาบยิ่งกว่า ... แล้วการซี๊ดปากของเรานั้นก็ต่อเนื่องยาวนานจนถึงบรรทัดสุดท้ายของ ร่างของปรารถนา เลยล่ะ!

ร่างของปรารถนา | อุทิศ เหมะมูล เขียน | สำนักพิมพ์จุติ